On tour door veelzijdig Spanje

Deze blog gaat over zomer aan de kust, kuddes bejaarden in een camper, storm, middeleeuwse stadjes en eindeloze vlaktes. Kortom: deze blog gaat over Spanje.

Een week geleden reden we Spanje in en strandden we onder het toeziend oog van het grote Jezus-beeld, aan de rand van Barcelona. We reden door, verder richting het zuiden. Hoe verder we reden, hoe warmer het werd en hoe langzamer de mensen zich voortbewogen. We kregen steeds meer een vakantie gevoel en we pasten ons aan aan het tempo van het land. Via Peñìscola (“haha die naam…”), kwamen we terecht in Valencia. De zon scheen, de thermometer gaf 22 graden aan en de zee was helderblauw.  Alles leek perfect. Tot we ’s nachts in onze daktent kropen na een dagje dwalen door mooi Valencia en een avondje cervezas drinken met de lokals in de bar.  Het begon te stormen. Rond 2.00 uur schrokken we allebei wakker van de wind die met windkracht 8, en nog veel hardere windstoten, langs ons tentje gierde. We werden heen en weer gewiegd terwijl de tent kraakte. In halfslaap luisterden we ernaar en besloten we te evacueren. Midden in de nacht verplaatsten we onze kussens en dekens naar beneden, we klapten de daktent in en we kropen dicht tegen elkaar aan achterin de landrover, waar het gieren van de wind verstomde tot zacht gefluister en de auto alleen  af en toe nog wat schommelde van een windstoot. Zo wiegden we, letterlijk, in slaap.

De oplopende kwik in de thermometer, maakte ons overmoedig. We wilden nog meer zomer, nog verder zuid. En dus reden we verder langs een prachtige route langs de kust, richting Altea, vlakbij Benidorm, je weet wel die stad waar in de winter meer bejaarden uit Nederland, Duitsland en Engeland wonen dan Spanjaarden. Met Altea was niets mis, behalve dat de camping én camperparken allemaal helemaal vol zaten. Hélemaal vol. Allemaal. Met bejaarden. Ongelooflijk. We besloten het binnenland in te vluchten.

We reden via prachtige middeleeuwse stadjes, over kronkelende bergweggetjes, langs bloeiende olijfbomen richting het noorden. De bergen werden heuvels en veranderden uiteindelijk in een eindeloze vlakte waarin de weg aan de horizon verdween. Om de 50 kilometer kwamen we en klein industriedorp tegen waar mensen verbaast opkeken bij het aanzien van twee toeristen in hun dorp. Verder was er niks. Groene akkers liepen over in oranje zandvlaktes zover je kon kijken. Geen campings, geen campers, geen bejaarden, geen restaurants. Niks. Er zat niets anders op dan door te rijden tot we weer in de bewoonde wereld aankwamen. En dus reden we 650 kilometer tot we in Toledo aankwamen, ten zuiden van Madrid.

Toledo is een prachtige stad gebouwd in stijlen uit de Romeinse tijd, Arabische overheersing en bloeiende Middeleeuwen. Het is dan misschien maar 10 graden, maar de zon schijnt, het is bijna windstil, de stad is prachtig en we zijn nog geen Nederlandse bejaarden tegen gekomen.  Je begrijpt: wij vinden het prima toeven in Toledo!