Prachtige wisselende landschappen en een rammelende auto

Ik word  wakker van het geluid van slippende banden. De stemmen van mensen klinken gedempt. Als ik mijn hoofd onder de deken uit steek, voel ik de kou in mijn neus prikken. Nu hoor ik ook vogels zingend de dag aankondigen. Ik knipper met mijn ogen. Mijn adem vormen witte wolkjes die als minuscule ijsdruppeltjes weer op mijn hoofd neerdalen. Het duurt even voor ik me besef waar ik ben. Naast me zie ik van Joost alleen zijn haren boven het donzen dekbed uitkomen. Het donkergroene tentdoek is bedekt door een laagje witte rijp. Als ik de rits van de tent een stukje open rits, word ik gelijk verblind door de felle sneeuw. De zon beklimt de Mont Blanc en verlicht de helder blauwe hemel. Het zal nog even duren tot de zon de top bereikt heeft en ons ook zal kunnen verwarmen.

De in sneeuw gehulde bergen zien er magisch uit. Ik hijs me in mijn skibroek en dikke jas. Muts op, handschoenen aan, gevoerde laarzen aan en sjaal om. Ik ben klaar om naar buiten te gaan. Ja, het is koud! Maar sneeuw is leuk! Vraag maar aan Pablo. Hij hield maar niet op met door de sneeuw rollen, rennen en glijden.

Na een paar dagen wandelen door de sneeuw en après-skiën onderaan de berg, besloten we de warmte op te zoeken. We reden door de bergen van sneeuw naar regen en weer terug in de sneeuw. Door klifs, langs watervallen, over bruggen, langs bergweggetjes met haarspeldbochten, door dalen en na elke bocht weer een nieuw prachtig uitzicht. Toen we nog maar 30 minuten verwijderd waren van Avingon, begon het ineens weer te sneeuwen. Even waren we bang dat de sneeuw ons, net als in Amerika, achtervolgde. Gelukkig zagen we hoe de donkergrijze wolken bleven hangen boven de bergen. Toen wij de Alpen door waren, scheen de zon en was het zo’n 15 graden.

Enthousiast draaiden we de ramen van de auto open en lieten de relatief warme lucht de auto in stromen. We ademde diep in en… wat hoorden we daar? Een gek gerammel van onder de motorkap. Een cardankoppeling bleek doorgesleten. Gelukkig hadden we snel een Landroverdealer gevonden. En ondanks dat ze allen rangerovers verkochten, hadden ze ergens onder het stof nog zo’n onderdeel liggen. Ze konden het er niet voor ons onder zetten. Te veel werk. Een andere garage vond het te moeilijk. En weer een andere garage te gevaarlijk. Dus parkeerden we de auto op de parkeerplaats van een bouwwinkel en ging Joost zelf aan de slag. Het kostte wat tijd, samenwerking, een schroevendraaier en scheldwoorden, maar toen hadden we het toch voor elkaar! Hoezo te veel werk, te moeilijk of te gevaarlijk?

Omdat het al donker begon te worden toen de auto weer zonder rammelen door kon rijden, pakten we de dichtstbijzijnde camping.

Vanmorgen werd ik wakker van een camper die, zonder slippende banden, wegreed. Ik hoorde de vogels zingend de nieuwe dag aankondigen. Ik knipperde met mijn ogen. Ik ademde geen wolkjes en voelde geen kou. De zon scheen al fel en liet haar stralen weerkaatsen tegen de bergen aan de horizon. Daar waar wij vandaan zijn gekomen. Nu gaan we verder richting het zuiden. De zon en warmte achterna. Op naar Spanje.