Che Guevara en de Chocoladefabriek

Cacao maakt iedereen gelukkig. Ik weet dat er mensen zijn die zo'n lekkere grote reep melkchocola niet lekker vinden. Maar dan is er altijd nog pure chocola, of chocola met nootjes of een kop heerlijke dampende chocolademelk waarbij het geluk je letterlijk en figuurlijk van binnen verwarmd. Voor de weinigen die de smaak van chocola helemaal niet kunnen waarderen is er cacaobutter: de heerlijke zachte bodycrème die goed is voor elk huidtype en, als we de Cubanen mogen geloven, helpt tegen rimpels, uitslag, schimmel en (voornamelijk) een droge huid. Om het geluk van cacao compleet te maken, is de kleurrijke cacaonoot gevuld met een zoete zachte witte vrucht waarin je heel licht de smaak van ananas of aardbei terug kunt vinden. De zaden van deze vrucht kennen we als de bron van geluk: de cacaoboon. Geen wonder dat Che Guevara, die uiteindelijk het geluk van de Cubanen als hoofddoel had, besloot een grote chocoladefabriek te bouwen.

Natuurlijk, geluk is een relatief begrip. Volgens Che zit geluk 'm in het socialistische 'samen delen, samen spelen' principe terwijl steeds meer Nederlanders lijken te geloven in het geluk van 'the selfmade man'. Geen zorgen, we zullen deze blog niet gebruiken als politieke uiteenzetting over het geluk van 'den mensch'. Maar het is interessant om te zien hoe groot het verschil is tussen een kind in Nederland die droomt van een gouden ticket bij een reep chocola zodat hij, net als Sjakie, de exclusieve mogelijkheid heeft tot het bezoeken van een chocoladefabriek en een kind in Cuba die deze Amerikaanse film nooit te zien krijgt en het moet doen met educatieve televisieprogramma's over het geluk van het socialisme. Ondertussen droomt hij ongetwijfeld ook van bergen van chocola met kouwgomballenbomen en limonadewatervallen. Welk kind niet?

Wij zoeken ons geluk in Cuba. De hoge bergen van Sierra Maestra (zie vorige blog) waren zo prachtig, dat we er een week zijn gebleven. We burgerden in bij de familie van de Casa Particular waar we verbleven en Joost werd al snel dikke maten met de mannen van het dorp. Hij hielp hen met slachten en prepareren van een varken, dronk samen met hen een fles rum leeg en deelde zijn sigaren uit. We werden uitgenodigd om te komen kijken bij het ringsteken, reden op de paarden van de casa-eigenaar, bezochten het oude guerrilla kamp van Fidels Castro's rebellenleger, wandelden door het vallei en ontdekten een paradijselijke natural pool met kristalhelder water waar de vlinders van bloem naar bloem vladderden en de schapen langs de kant stonden te grazen. We zwommen er uren terwijl we ons intens gelukkig voelden.

Met oldtimer en bus zijn we doorgereisd naar het verre oosten van Cuba, Baracoa. Het cacaoparadijs omringt door zee en prachtige groene natuur, gevoed door het micro-klimaat. Zaterdag verkenden we het gebied en bezochten we een lokale cacaoboer. De mensen in dit gebied geven 80 procent van hun cacaobonen aan de chocoladefabriek van Che Guevara. De overige 20 procent bewerken ze tot het pure geluk van chocola, cacaobutter en chocolademelk met een vleugje citroen of een blaadje mint. We zagen het hele proces van de kleine wit-rode bloemetjes aan de bomen tot de lekkerste chocolade die we ooit geproefd hebben. Terwijl wij genoten, keek de cacaoboerin met een stralende glimlach toe. Misschien heeft zij wel de leukste baan van heel Cuba. Zij maakt met cacao heel veel mensen gelukkig.

P.s. dat je in Cuba 'rijk', creatief en flexibel moet zijn om soms even op internet te kunnen, wisten we al. In Baracoa bleek zelfs mijn blog geblokkeerd te zijn door de overheid. Gelukkig is het gelukt om er via een omweg toch op te komen... Vandaar dit keer iets later dan gepland.

P.p.s. over precies twee weken vliegen we alweer naar huis! Wat is de tijd gevlogen...