Als een schilderij

De zon komt op­­­­, geeft de aarde kleur. Het geluid van vele hanen en vogels die de ochtend aankondigen echot tegen de ronde bergen die als slapende olifanten in het glooiende landschap van de vallei liggen. De eerste zonnestralen werpen een oranje gloed over deze magische bergen, terwijl de wolken zich er tussendoor wanen. Dieren ontwaken en lopen over de rode zandpaden, langs de koffie- en tabaksplantages, ergens heen waar hopelijk het gras nog lekkerder is dan gister. De ossen worden voor een ploeg gespannen om in de koelte van de ochtend het veld om te ploegen. Een hond blaft. De wereld ontwaakt. Wij kijken vanaf een van de hoogste bergen door het dal en aanschouwen dit levende prachtige schilderij ademloos. Wat is het bijzonder mooi hier!

Als de honger in onze buik het wint van de magie van de ochtendgloren, lopen we terug naar onze Casa Particular. Mario en Isabel, twee mooie Cubaanse mensen van achter in de zeventig, zitten voor hun huis op de grote roze houten schommelstoelen. Als we aan komen lopen lachen ze beiden de warmste glimlach die je je voor kunt stellen. Ze vragen ons hoe het was en vertellen waar we nog meer van zulke prachtige plekjes kunnen vinden. De tafel staat al gedekt met verse ananas, papaja en sinaasappel uit de tuin en koffie van eigen koffiebonen. 'Extra veel fruit vandaag', lacht Isabel. 'Daar zullen jullie wel aan toe zijn na de vroege wandeling'. 

Dit is onze laatste reisblog vanuit Cuba en zelfs vanuit deze reis. De laatste 10 dagen van onze reis zijn we hier in Viñales gebleven. Je snapt vast wel waarom en dan hebben we nog niet verteld over de helder blauwe zee en het witte strand hier vlakbij. We genieten nog even van het leven op z'n Cubaans in een landschap dat soms te mooi lijkt om waar te zijn. Als de zon weer langzaam achter de olifantenbergen wegzakt en de hemel oranje kleurt, proosten wij met sigaar en Havana Club op een nieuw avontuur in Nederland. Al gaan we Mario en Isabel zeker missen!