Op familiebezoek in een verscholen dorpje

We verlieten vanmorgen de weg naar Poros en stuurden over een smalle weg door een moeras met flamingo's richting havenstadje Methana. Ooit floreerde dit stadje nog met een Spa bij een natuurlijk thermaalbad. Nu is het vooral vergane glorie en voor ons het laatste dorpje met een supermarkt, speeltuin en (gok)café, dus slaan we eten in en drinken we nog even een koffie in de speeltuin. Daarna vervolgen we onze weg nog een klein half uurtje over een smalle kronkelweg de berg op door een paar kleine dorpjes, tot we aankomen in Kounoupitsa. Het dorp waar Georgos en Maria wonen, familie van Jolijn. Het is vooraf aan ons bezoek niet gelukt om hen te contacten over ons bezoek.

De hond op de eerste verdieping van het huis van Georgos en Maria springt woest blaffend tussen de spijlen van de balustrade bij het horen van onze auto. Georgos stommelt mopperend op die hond naar buiten. Ik (Jolijn) loop naar hem toe en roep hem. Verrast kijkt hij op: "Aaahhh Jolijn! Van Christina!" En terwijl hij naar mij toe snelt roept hij Maria. Hij veegt de tranen uit zijn ogen als hij me in de armen valt. Ik vertel hem dat ik hier ben met mijn man en drie kinderen. "Three childeren ohhh that is beautifull!!"

De laatste keer dat Joost en ik hier waren, is zes jaar geleden. Enthousiast begroeten Georgos en Maria ons. Het is lunch tijd dus meteen duikt Georgos in de keuken. Het door ons meegebrachtte eten wordt niet geaccepteerd: "we have food for you! Whatever you want! I'll cook for you!" En zo bereidt hij in zijn kleine keukentje, die zeker al drie generaties in deze staat meegaat, in een handomdraai een heerlijke maaltijd van verse friet, griekse salade en gehaktballetjes. 

Vroeger ben ik hier veel geweest. Zo'n 20 jaar geleden was er veel meer leven in het dorpje. Ik herinner me de vrouwen die met hun ezeltjes beladen met hout door de straten sjokten, kippen en geiten die tussen de huizen door scharrelden. De oude mannetjes die op het randje voor de kerk wijn dronken en een spelletje speelden of lachend toe keken hoe wij speelden. Het huis van Georgos en Maria was een Taverna. Een plek waar de mensen uit de dorpen in de omgeving elkaar ontmoetten. Georgos maakte zelf wijn en olijfolie en berreide de lekkerste door hemzelf gevangen vis.

Nu telt Kounoupitsa nog maar 32 inwoners. De meesten zijn hoogbejaard. Het enige kind in het dorp, Georgos junior, is nu 8 jaar. Het dorpje is grotendeels in vervallen staat op drie mooi opgeknapte huizen na. Die vallen gelijk op met hun mooi hoogglans groen gelakte luiken. Niet blauw zoals de Grieken doen en na navraag blijken deze huizen dus ook van "buitenlanders" te zijn. Zij zijn er alleen in hun vakanties. Er zijn geen kippen en geiten meer. De ezels zijn verruild voor motoren en auto's, die geparkeerd staan op het centrale plein omdat de straatjes van het dorp verder te smal zijn. De bekende geuren van gebraden lamsvlees uit de buitenovens hangt niet meer in de straatjes van het dorp.

Toch voelt het vertrouwt om er te zijn. Door de kleine smalle steegjes te slenteren. Mijn handen en voeten af te spoelen onder het fonteintje bij de kerk. De geur vanuit Georgos zijn keukentje is als vanouds. De inrichting van het huisje is nog precies hetzelfde. En de olijven van Georgos zelf zijn de lekkerste die ik hier tot nu toe geproefd heb.

Het dorpje Kounoupitsa, verscholen tussen de olijfbomen op een berg ver boven Methana is een stukje authentiek Griekenland dat langzaam aan het verdwijnen is. Het was fijn om daar even te zijn bij familie.